De laatste etappe van 2019, én-route naar huis, met een tussenstop in… ?
We vertrekken vanuit Bad Bellingen, net buiten Bazel, op weg naar onze finale tussenstop, een kleine 500km en 6 uur rijden, dwars door Duitsland, Frankrijk, België en tenslotte Nederland.
En zoals altijd stoppen we na ongeveer 2,5-3 uur ergens voor een kopje koffie, thee en een petit déjeuner.
Een prima plek, easy exit, en voor je het weet zit je in de zon met de nodige versnaperingen. Een prima begin van de dag vond ik 😀
Avanti ! anders komen we er niet … de route duurt langer dan verwacht, en met name het stukje door België valt wat tegen door de nodige wegwerkzaamheden en de matige kwaliteit van het wegdek, maar om 17:37:33 exact krijg ik van Nic de plattegrond in m’n handen gedrukt en uitleg waar ik de Camper mag parkeren, aan de rand van onze favoriete feel good stad, Maastricht.
We hebben deze keer gekozen voor de ‘Maastricht Marina’ aan de rand van Maastricht en op 5 min. fietsen van het centrum. Perfecte plek !
Het valt mij vaker op dat met name de camperplaatsen bij een jachthaven vaak prima verzorgd zijn en dat ook de faciliteiten vaak dik in orde zijn.
Dus maken wij daar dankbaar gebruik van.
En nu, op de fiets, en kijken of er in de stad nog ergens een drankje te vinden is 😜
Rond een uur of tien ’s avonds rijden we terug, sluiten we de luiken en lezen we nog wat in Bed, als buiten met enig zwaar geronk zich nog een late camperaar zich naast ons parkeert… morgen maar eens kijken.
☀️
Heerlijk geslapen, Nicole is al iets eerder wakker en al onderweg naar het havenkantoor om onze bestelling bij de Broodjesservice op te halen, want gemak dient de mens.
Dus eerst maar eens kennismaken met onze nachtelijk gearriveerde buren…
Vanaf dat moment heeft onze, toch best riante camper, een nieuwe bijnaam gekregen ; de dwerg !
Wat een MEGA camper is er naast ons komen te staan, nu begreep ik waarom ie gisteren 10 keer moest draaien om goed op de plek te kunnen staan… dit ding is gewoon… te groot !
Daar moet ik tijdens het ontbijt eerst even rustig over nadenken en proberen dit opgedrongen minderwaardigheidscomplex te verwerken.
Gelukkig doet een kopje thee, in de zon, alle zorgen al snel versmelten en besluiten we na het ontbijt lekker een stukje te gaan fietsen met als (eind)doel onze favoriete restoratie waar we bij ieder bezoek genieten van een vers stukje vlaai op het, indien nodig verwarmde, terras.
Als dat geen perfect einde van de vakantie is dan weet ik niet wat wél …
Later die middag breken we de boel weer op, kloppen de route naar huis in de NavNav en voltooien we de laatste etappe, zonder enige noemenswaardige hindernissen.
home !